Joan den astea korapilatsua izan zen; hiru egunetan hamarrak ondoren bueltatu nintzen etxera lanetik, beste batean moduluko lana egiteko geratu ginen, eta ostiralean ez dut gogoratzen zertan aritu nintzen, baina orduan ere ez nuen astirik izan asteko behaketen inguruan idazteko. Ni practicuma erritmo motelagoan egiten ari naizenez, abenduak 14an bukatuko dut, eta orain arte behaketak beste gelakideen martxa berean egin baditut ere, erabaki dut ikaskuntza-irakaskuntza prozesua ikaslearen ikuspuntutik aztertzeko aste hau ere hartuko dudala.
(Joan den) asteko behaketkin hasi aurretik, oraindik egiteko ditudan hainbat lantxo zerrendatu nahi ditut, practicuma bukatu baino lehen egingo ditudala ziurtatzeko:
- Egonaldiaren hasieran haur bakoitzaren inguruan jaso nituen oharrak osatzea (orduan gelako bi haur kanpoan zeuden) eta eguneratzea, asteak igaro ahala nire iritzi eta sentsazioak nola aldatu diren jasotzeko.
- Soziograma bukatzea. Oraingoz hiru haurrei baino ez dizkiet galderak egin, banaka egin nahi dizkiedalako, ahal dela besteak konturatu gabe, eta orduan kosta egiten zait egoera egokiak aurkitzea. Haurrei zaila egiten zaie jolastea gustukoen duten hiru lagunak (eta hiru bakarrik) izendatzea, gehienetan izen gehiago esaten dituztelako. Eta batzuetan ez didate ondo ulertzen bigarren galdera (haiekin jolastea gustuko ez duten hiru lagun izendatzea), kasuren batean izen berak esan baitizkidate lehenengoan eta bigarrenean. Beraz, emaitzen fidagarritasun maila mugatua izango dela iruditzen zait, baina ariketa interesgarria izango dela pentsatzen dut, hala ere.
- Ebaluaketarako irakasleak erabiltzen dituen fitxak eskaneatu eta hemen jasotzea. Ea astean zehar honetarako astia hartzen dudan.
Haurrek ikasten dutenaren inguruan behaketa interesgarriak egin ditut, eta orain bakarra azalduko dut. Ikastea zer den kontzeptuaren inguruan, nire gelako haurrengan nahiko zabaldua dago ikuspegi zeharo konduktista, ikastea erantzun zuzen (bakarra) ematea dela erabat barneratu dutelako. Horren lekuko dira hizkuntzaren erabilerari lotutako hainbat egoera: aurreko batean orain arte Lekunberrin bizitzen egon den haur batek "pixko bat" esan zuen, eta beste batek segituan esan zion ez zela "pixko", "pixka" baizik; egun batzuk lehenago beste batek barre egin zidan nik "gaztinak" ahoskatzen nuelako, bere ustez "gaztainak" zenean (beno, benetan "kastainak" esaten zuela iruditu zitzaidan niri). Horrelakoak oso ohikoak izan dira orain arte gelan igaro ditudan bost asteetan, eta benetan ez dakit oso gustuko ote duten nik gauzak esateko modu egoki bat baino gehiago dagoela adieraztea. Zergatik ikasi dute haurrek ikastolako gauzetan erantzun zuzen bakarra dagoela? Niri hainbat arrazoi bururatu zaizkit:
- Jokabidea erregulatzeko teknika konduktistak aplikatzen ditugula eskolan. Gure gelan jokabide desegokia duten haur mordoxka bat dago, eta nire tutorea indar handiz ari da lantzen partekatzea, errespetua, gatazken konponketa baketsua, erasokortasunaren kontrola, oldarkortasunaren kontrola eta antzeko kontzeptuak, eta haurrek agian orokortu egiten dituzte gai horiek lantzeko tutoreak erabiltzen dituen estrategiak bestelako ikaskuntzetara.
- Sormenari tokia egiteko aukera eskaitzen duten bestelako ikaskuntza batzuetan erantzun zuzen bakarraren ideia zabaltzen dela. Adibidez, eguneroko honetan jaso dudan moduan, arduradunak goizean lagunen zerrenda irakurtzean galdera jakin bat egiten dio bakoitzari, eta erantzun posible bakarra onartzen da; edo aurreko batean plastikako txokoan haurrak fitxa bat egiten ari ziren, gaztainondoaren hostoa eta fruituak zituena, eta haurretako bat gaztainak benetan ez dituzten kolorez margotzen hasi zenean irakasleak zuzendu egin zuen, marroi kolorez margo zitzan (niri oso interesgarria iruditu zitzaidan gaztainaren azalaren bi zatiak kolore osagarri oso deigarriak erabiliz margotu zituela ikustea).
Gaztainak marroiak bakarrik izan daitezkeela sinestu izan bagenu, argia oraindik asmatu gabe legoke, munduko beste aurkikuntza eta asmakuntza gehienekin batera, ezta?
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina