Aste honetan urduri eta deseroso ibili naiz practicumean. Eskolara joan aurreko gauetan gaizki egin dut lo, eta nire ohiko lanera joateko bezperatan, aldiz, primeran. Asteazkenean adorerik gabe sentitzen nintzen ere, nire burua egon nahi nukeen tokitik hain urrun ikusita.
Practicuma hasi aurretik honelako sentipenetarako prestatu nuen nire burua, eta gaurko eman diot buelta, baina aurtengoa ez da aurrekoa bezain erosoa, dudarik gabe.
Alde batetik, eskolara noan egunetan tutorearen tokia hartzen dudanez "kolektiba" deitzen zaion jardueran, eta gero txokoetan tutorea eta biok banatuta egoten garenez, ez dut aukera handirik hura jardunean behatzeko eta hark egiten duena nire buruarekin konparatuta akatsak zuzentzeko. Horregatik, pentsatu dut eskatuko diodala hobetzeko ditudan gauzak argiago esateko, hari gogor egingo zaion arren. Lehen egunetan esan zidan gauzaren bat, baina iruditzen zait "akuilu" pixka bat gehiago hartzeko moduan nagoela.
Bestetik, nik jada badut lanbide bat, aurreko ikasketak, eta urte dezentetako esperientzia hezkuntzarekin zerikusirik ez duen arloan. Horregatik, lanean ondo aritzen ohitua nago; nire lanean trebea naiz. Orain, nire burua bestelako lan batean trebatzen ikusita, gogorra egiten zait hastapenetan egotea. Unibertsitatean ikastean dena izan da berria, baina sistema bera niretzat zeharo ezaguna zen, eta eroso sentitu naiz. Lanean, aldiz, berde ikusten dut nire burua, eta estutzen naiz. Nire tutoreak arnasa hartzea bezain barneratuak eta automatizatuak dituen gauzak nik behin eta berriro pentsatu eta buruan gorde behar ditut, eta momenturen batzuetan nire buruarekiko konfiantza galdu dut, horrenbeste gauza kabituko ez zaizkidala pentsatuta. Bestetik, aldiz, pentsatzen dut beste horrenbestek lortu badute, ni ere ez naizela haiek baino gutxiago izango, eta lortuko dudala, denbora eta esfortzuarekin, beste edozer bezalaxe. Beraz, animo!!
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina