Practicumean nagoen bitartean, haurrei egunero ipuin bat kontatzen diet, album ilustratu bat erabilita. Lehenengo egunetan, kosta zitzaidan igartze eta ondorioztatze estrategiak aplika zitzaten sustatzea, eta ipuina bukatu ondoren eztabaidatxoa egitea. Baina egunek aurrera egin ahala gusturago egiten dute eta, ondorioz, maiz ipuina nire begien bitartez irakurtzen dutela iruditzen zait, hau da, elkarrekintza aktiboa dagoela testua eta haien artean, nik deskodetzea erraztuta.
Joan den ostiralean arratsaldeko saioaren hasierarako utzi genuen ipuinaren kontaketa. Haurrak benetan nekatuta zeuden, eta batzuk zertxobait erreta ere, gelan nahiko bero zegoelako. Giroa ez zen aldekoa. Bestetik, Rébecca Dautremer-ek ilustratutako "Nasrudin" izeneko ipuina aukeratu nuen, eta irakurri nuenean iruditu zitzaidan luzeegia zela eta Nasrudin eta berea aitak azokara egindako bidaien kopurua ipuinetan magikoa den hirutik urruntzea ez zela ideia ona, baina, tira, gaia gertuko izango zutelakoan animatu nintzen. Gainera, bestelako ilustrazioak ikusteko aukera eskaintzen du.
Zatiren bat arintzen saiatu nintzen arren, eta hasieran egileak aipatu gabe utzita ere, luzeegi egin zitzaien, haria galdu zuten (nire kontaketa ere ez zen txukunegia izan, esan beharra dago) eta batzuk deskonektatu baino, konektatu ere ez zuten egin. Bukatzean, inolako galderarik bota gabe ostiral arratsaldeko txoko libreetara joan ginen. Egun hartan ez zuten libururik irakurri.
Egunero ipuinari tokia egin beharko geniokeela uste dut, baina agian oker nago. Haiek gustuko dituztelakoan kontatu nahi ditut, ala nik oso gogoko ditudalako? Haiek asetzeko, ala nire burua asetzeko?
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina