Nire buruari jarri nizkion etxekolanen artean soziograma bukatzea zegoen. Egonaldiaren azken asteetan hortxe joaten nintzen eskolara, "gaur egingo dut" pentsatuz, baina beti sortzen zen zerbait. Haurrei banaka, beste inor inguruan ez zegoenean egitea erabaki nuenez, zaila zen momentu egokia aurkitzea. Azken egunetan, tutoreak esan zidan nahi banuen jolasorduan haurrak banaka gelara sartzeko bertan galderak egiteko (galderak izenen zerrendaren parean egitea hobe zela pentsatua nuen, horrela gelako haur guztiak izango zituzten buruan gustukoenak eta gustuko ez zituztenak erabakitzeko orduan), baina egonaldiaren erditik aurrera edo haurrak soka saltoan jolasten hasi ziren eta heldu bat behar zuten sokari eragiteko, eta erabaki nuen hobe zela ni horretan ibiltzea, soziograma egitea baino (nire tutoreak istripu txiki bat izan zuen eta sorbaldan min zuenez ez zitzaion sokari eragiten ibiltzea komeni).
Egonaldiko azken egunean tutorearekin eta ondoko gelako tutorearekin hizketan ari nintzela, soziograma bukatzerik izan ez nuela kontatu nienean barre egin zuten, eta nire tutoreak esan zidan esperimentatu ahal izan nuela irakasleak duen denbora falta; haiek ere hainbat gauza egin edo bukatzeko astirik ez dutela. Berak, adibidez, ez omen zuen denborarik izan azken asteetan burututako gurasoen bilerak ebaluazioko orrialdeetan laburbiltzeko. Denbora eskasiaz gain, iruditzen zait beste alderdi garrantzitsu bat ere ezagutu ahal izan nuela: lehentasunak ezartzearen garrantzia. Badira lehen mailako jarduerak edo betebeharrak, eta beste batzuk, bigarren mailakoak direnak; batzuetan lehen edo bigarren mailako izatea norberak ezartzen du, eta beste batzuetan kanpotik ezarria dator hori. Edonola izanda ere, eta bete beharrekoak izan arren, norberak prest egon behar du azken horietako batzuk alde batera uzteko, eta erabaki horrek ekar ditzakeen ondorioak kontzientzia garbi edukita onartzeko.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina