Gelako haurrek nigan sortutako pentsamendu eta emozioen inguruko sarreran aipatu ditut ikasleek irakaslearekin duten harremana zuzentzeko erabiltzen dituzten hainbat estrategia. Benetan iaioak dira haurrak helduak maneiatzen, maiz kontrakoa pentsatzen dugun arren. Normalean uste dugu tamainaz handiagoak garelako guk "agintzen" dugula, baina haurrek helduon jokabidea adi-adi behatzen dute, eta oso azkar ikasten dute "nik hau egiten dudanean, berak beste hau egiten du" mekanismoa, gu dantzan jarriz.
Orain irakasleak ikasleekin duen harremana gidatzeko erabiltzen dituen estrategien inguruan arituko naiz. Oso erakargarri iruditzen zaizkit nire tutorearen bi tresna: presentzia bera, eta ahotsa. Tutorea gelatik irteten den momentu bakanetan, oso nabarmena da gertatzen dena: haurrak segituan konturatzen dira, eta gutxinaka kaosa hazten doa. Bera bueltatzen den momentuan, aldiz, poliki-poliki baretzen doa giroa (kaosa maila gorenera iritsi ez bada behintzat, orduan bat-batean geratzen baita). Aste honen hasieran izan genuen practicumeko bileran Jaionerekin hizketan izan nintzen honi buruz, eta biok genion sekulako inbidia sortzen zigula gaitasun horrek. Ikasiko al dugu inoiz? Gainera, nire tutorearen kasuan taldea beretzat berria da, eta hilabete t'erdi besterik ez daramate batera; beraz, eragin hori oso azkar lortzen du.
Ahotsaren kontrola ere oso garrantzitsua da, eta oso interesgarria da oihurik egin gabe gure gelan sortzen diren hainbat egoera nola bideratzen dituen ikustea. Ahotsarekin batera gorputz osoa erabiltzen du, noski. Kolektiban orkestrako zuzendari dirudi nire tutoreak, eta hortxe ibiltzen da, bi besoak eta burua erabiliz ezker eta eskubian dituen "intrumentuei" sarrera ematen, aurreratu nahi duten horiek haien tokian eusten, sartzeko orduan beldur eszenikoak blokeatzen duen horri adorea ematen, etab.
Izugarri gustuko izan ditudan beste bi gauza nire tutorearengan: haurrekiko errespetua, eta autonomiaren sustapena. Kolektiban eztabaidak kudeatzen dituenean haur bakoitzak kontatu nahi duen horrekiko erabateko errespetua agertzen du, eta hurrengoari hitza eman aurretik galdetzen die ea kontatu nahi zuten guztia esaten bukatu ote duten. Garrantzia ematen zaie haurrek kontatzen dituzten gauzei, tutoreak beste heldu batetik hizketan ari balitz bezain besteko arreta ematen die. Haien etxeetan gelan bezainbesteko begirunea jasoko dute haurtxo horiek agian, baina ez gehiago. Autonomiaren inguruan araua argia da: haurrak lor dezakeen mailarik gorena da helburu. Haurrei ez zaizkie gauzak samurregi jartzen, ez dira haiek beraien kabuz egin ditzateken gauzak eginda ematen. Kanpotik suposatzen dut askok pentsatuko dutela "zeinen alferrak diren irakasle hauek!" edo "begira haur gajoa, ezinean dabil, eta inork ez dio laguntzen". Baina jakin behar da kolektiban haurrek guztien aurrean kontatu nahi dituzten gauza gehienak haien autonomia pertsonalaren inguruan lortutako aurrerapenei buruzkoak direla ("mangito bakarrarekin ibiltzen naiz igerilekuan" eta horrelakoak). Etxean askotan haurren neskame eta gehiegizko zaindari bihurtzen gara, haien hobebearrez ari garela pentsatuz, eta benetan ez diegu mesederik egiten.
Izugarri gustuko izan ditudan beste bi gauza nire tutorearengan: haurrekiko errespetua, eta autonomiaren sustapena. Kolektiban eztabaidak kudeatzen dituenean haur bakoitzak kontatu nahi duen horrekiko erabateko errespetua agertzen du, eta hurrengoari hitza eman aurretik galdetzen die ea kontatu nahi zuten guztia esaten bukatu ote duten. Garrantzia ematen zaie haurrek kontatzen dituzten gauzei, tutoreak beste heldu batetik hizketan ari balitz bezain besteko arreta ematen die. Haien etxeetan gelan bezainbesteko begirunea jasoko dute haurtxo horiek agian, baina ez gehiago. Autonomiaren inguruan araua argia da: haurrak lor dezakeen mailarik gorena da helburu. Haurrei ez zaizkie gauzak samurregi jartzen, ez dira haiek beraien kabuz egin ditzateken gauzak eginda ematen. Kanpotik suposatzen dut askok pentsatuko dutela "zeinen alferrak diren irakasle hauek!" edo "begira haur gajoa, ezinean dabil, eta inork ez dio laguntzen". Baina jakin behar da kolektiban haurrek guztien aurrean kontatu nahi dituzten gauza gehienak haien autonomia pertsonalaren inguruan lortutako aurrerapenei buruzkoak direla ("mangito bakarrarekin ibiltzen naiz igerilekuan" eta horrelakoak). Etxean askotan haurren neskame eta gehiegizko zaindari bihurtzen gara, haien hobebearrez ari garela pentsatuz, eta benetan ez diegu mesederik egiten.
Nire tutoreak ez du beteko ez duen mehatxurik erabiltzen, suposatzen dudalako ongi dakiela horrek haurren mendean erortzea dakarrela, baina pasilloan entzun ditut horrelakoak. Gaur bi espezialisten saioak behatzeko aukera izan dut, eta horietako bat ikusi dut azaletik mehatxua dirudien estrategia erabiltzen, baina desberdina iruditu zaidana. Haurraren jokabide jakin batek ondorio zehatz bat ekarriko zuenarekin mehatxatu ordez, haurra "informatu" egiten zuen, deskribatu egiten zion bere jokabidea aldatu ezean gertatuko zen hori. Ez daukat argi benetan biak hain desberdin ote diren, eta nire susmoa da bata ala bestea erabilita ere, garrantzitsua zera dela: jokabidea mantenduz gero, ondorioa ere bermatzea.
Asteko ondorioak borobiltzeko nire asmoa ondokoa da: pasa den ikasturtean Hezkuntzaren Psikologian landutakoaren arabera, irakasle-ikasle harremanean aplikatzen ikusi ditudan eredu eta teknikak identifikatzea jokabideari dagokionean espezifikoki, ikaskuntza-irakaskuntza ereduei dagokiena hurrengo asteetan landuko baitugu. Horixe izango da astea amaitzeko nire buruari jarriko diodan lana, bide batez joan den ikasturteko irakasgai horren errepasoa egiteko balioko didana.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina