Sarrera hau aukeran berandu dator, baina joan den astebukaeran ez zidan idazteko denborarik eman, eta astean zehar lanpeturik ibili naiz ere.
Ikastetxearen Antolakuntzako irakasgaian, aurreko astean filma bat lantzen aritu ginen, Monsieur Lazhar izenekoa. Hemen trailerra:
Ikastetxearen antolakuntzarekin erlazionatutako sei osagaiak aztertu behar genituen filmean (helburuak, baliabideak, egitura, teknologia, kultura eta ingurunea), eta talde txikietan eztabaidatutakoa talde handian partekatu genuen ere.
Filmak Quebec-era iristen den gizonezko algeriarra aurkezten digu, lehen hezkuntzako gela batean irakasleak bere buruaz beste egin ondoren bertako irakasle bihurtzen dena. Filmak gai ezberdinak lantzen ditu: emigrazioa eta horri lotutako deserrotzea, heriotza eta horren bizipena, giza harremanak, eta hezkuntza. Bide batez, beste filma bat burura ekarri zidala esango dut, joan den ikasturtean Aitzpeari esker Irakasle Funtzioan ikusi genuena: Children full of life. Lehen hezkuntzako irakasle bat aurkezten digu beste filma horrek ere, gizonezkoa ere, eta besteak beste heriotzaren gaia lantzen da. Hemen dago ikusgai:
Hezkuntzari dagokionez, gelako eztabaidan gai asko aipatu genituen: eskola tradizionala eta egungoaren arteko talka, Bashir Lazhar iristearekin azaleratzen dena, gelaren antolaketan edo jardueretan oso nabarmena dena; heriotza curriculum ausentean dagoela, eta horren aurrean izan beharko litzatekeen jarrera; irakasleen eta ikasleen artean kontaktu fisikoaren aurkako presio nabaria; ekintza pribatuen esparruan (erlijioa, gizalegea, sexualitatea, etab.) familia eta eskolaren arteko talka; ikastetxeen baliabide-eskasia...
Filmak beste galdera batzuk jartzen ditu mahai gainean: nola uztartu gizarte estereotipatuak gizonezkoei inposatzen dizkien hainbat ezaugarri ikasleekiko gertutasuna lortzearekin? zein da gizonezkoen tokia "feminokrazia" nagusitzen den hezkuntzan?
Ondorio gisa, bi gauzekin geratzen naiz:
- Itxuraz, Lazhar zurruna da eta bere metodoak ez daude modan, baina filmak erakusten digu azalekoa baino ez dela zurruntasun hori. Funtsean, Lazhar-ena hezkuntza pertsonalizatua da, garapen osoa eta orekatua bilatzen duena, eta heziketa emozionala bereziki lantzen du; beraz, oso "modernoa" da oinarrian, formetan bere haurtzaroan jaso zuen eredura jotzen badu ere. Horrek erakusten digu irakaslearen helburuak baliabideen eta egituraren gainetik daudela, eta posible dela antigoaleko moduakerabiliz moderno izatea (baita kontrakoa ere!).
- Lazhar-en ikasle kuttunak dio: "nire ikastola oso polita da, nirea delako" (ikastola hitzaren tokian familia, lagunak, lana, bizitza... jar genitzake). Azken batean, hori da axola duena Lazhar-en ustez, eta ikastetxe horretan baliabide-eskasia gainditzen duen giza-harremanen kalitatearen bitartez lortzen da. Hala ere, ezin da ahaztu baliabideek bidea asko errazten dutela, noski.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina