Aste honetako azken sarrera Practicumari begira (eta bestela ere) duela gutxi izandako esperientzia bati eskainiko diot. Joan den ostiral arratsaldea iloba gazteenarekin (4 urte) egoteko gorde nuen. Ikasturtean zehar nahi baino gutxiago ikusten dut, eta hura ikusteko irrikan nengoen. Normalean, hark nahi duena egiten dugu, batzuetan nik proposamenen bat egiten diodan arren.
Eskolatik irten eta bere lagunekin jolasten geratu zen atarian. Hantxe bildu ginen bere gelakideen gurasoak eta ni (gehienak bistaz baino ez ditut ezagutzen). Inguruko parke batera joateko asmoa zutela esan zuen batek, eta ilobak ere joan nahi zuenez, hara abiatu ginen. Parkera iristean bere lagunak esan zuen parkea inguratzen duten eraikinetan bizi zen beste lagun baten etxera joan nahi zuela, eta ilobak harekin joan nahi zuela esatean nik erantzun nien berdin zitzaidala, ni ondo moldatuko nintzela haiek gabe, eta topatuko nuela lagunen bat parkean (bost urteko haurra bainintzan, ezta?). Hitza hartu zidaten (haurrak izanik, hizkuntzak funtzio bakarra betetzen du berbaldi bakoitzean haientzat), eta hantxe abiatu ziren beste lagunaren amarekin (noski, ezin ninduen beste baten etxera gonbidatu), segituan jaitsiko zirela esanez. Ordubete luzez izan nintzen toki berean zutik zain. Lagunen batekin egin nuen topo, egia da, eta haurrak behatzen entretenitu nintzen, baina denbora gehiena triste samar igaro nuen; egiteko ditudan gauza guztiak alde batera utzi, eta ilobarekin arratsalde bat antolatu honetarako? Pentsatu nuen ona zela berak nirekin egotea ohikotzat jo eta horrela jokatzea ere, baina horrek ez ninduen gehiegi kontsolatu, egia esan. Beraz, arratsaldeko ikaskuntza horixe izan zen: haurrekin hizkuntza ezin dela erabili esanahi bat baino gehiago adierazteko, argi hitz egin behar zaiela, alegia. Eta merezitakoa jaso nuela, dudarik gabe.
Ikasitakoa ilobarekin partekatu behar nuela iruditu zitzaidan, eta gertatu zitzaidana kontatu nion: bera hortik joan eta ni parkean bakarrik geratzea inporta ez zitzaidala esan banion ere, bera joan zenean konturatu nintzela ez zela horrela, lana eta eskola direla eta berarekin egoteko denbora gutxi dudanez, bera ikusteko gogo handia nuelako. Barkatzeko eskatu zidan parkeko zalditxo baten gainean jolasten zegoela, "zaldian jolasten bukatzen dudanean egingo dizut kaso" esanez.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina