Lauhileko honetan irakasgai ezberdinetan ari gara hartzea eta ematea lantzen, ikaskuntza-irakaskuntza prozesua aztertzeko orduan, hezkuntzaren funtsa ulertzeko ikuspegi ezberdinak agerian uzten dituzten kontzeptuak direnaren ikuspuntutik (ikaskuntza hartu-emate soila al da? nork hartzen du zer, eta nork ematen?).
Hartzea eta emateari buruzko beste alderdi bat etorri zait burura aste honetako eskolen harira: hezkuntza prozesuetan norberaren emateari buruzkoa, alegia. Neutraltasuna eta objektibotasunari buruz izan ditugun eztabaidekin nolabaiteko harremana duen gaia da, baina harago doa, inplikaziora garamatzalako: posible al da hezkuntza prozesua gertatzea hezitzailearen aldetik norberaren "ematerik" gertatu gabe? hobea ala okerragoa bihurtzen al du hezkuntza emate hori egoteak edo ez egoteak? posible al da agortu gabe norbera emanez jardutea?
Hezkuntza informalaren esparruan badira hartze-emate erlazio batzuk non partaideek elkarri eman eta hartzen dioten denboran zehar rolak aldatuz: gaztetan gurasoek seme-alabei ematen diete eta zahartzean alderantziz gertatzen da. Beste erlazio batzuetan, aldiz, iruditzen zait batek eman egiten duela hartzailearen aldetik bueltan beretzat ezer espero gabe; horrelakoak dira, adibidez, aiton-amona eta biloben arteko harremanak, non helduaren ematea hazia ereitea den, jasotzen duen haurrak heltzean beste bati eman diezaion edo. Irakaslea eta ikasleen arteko hartzea eta ematea azken multzo honetan ikusten dut nik.
Azkenik, bada haurrekin erlazionatutako beste fenomeno bat, adinekoek haurren presentzian erakusten duten jokabideari lotua. Haurrek zaharrak erakartzen dituzte kalean edo parkean; agureak umeengana doaz poz-pozik gehienetan. Kasu horretan esango nuke ez dagoela emate kontzienterik haurren aldetik, beste zerbait da: haurrei bizia darie, eta zahartzen goazen heinean haiengana erakarriak sentitzen gara, bonbillaren beroak txitak erakartzen dituen bezala. Ai, zeinen goxoa den eguzki txiki horien argia!
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina