Maiatza iritsi da beste behin, eta ikasturtearen bukaera ekarri digu. Lanak eta azterketak bukatu bezain pronto graduaren ekuadorera iritsiak izango gara, gezurra badirudi ere.
Maiatzaren bukaeran edo ekainean zehar paper-zorroan ikasturtean ikasitakoa laburbiltzeko asmoa dut, eta orain gogoeta motz bat baino ez dut egingo. Joan den urtean bezala, indarrez justu samar bukatu ditut eskolak. Poz handiz hartu dut lau hilabete baino gehiagoz etxean bazkaduko dudan epearen hasiera, niretzat sekulako aldea baitago egunerokotasunean. Maiatzaren 24a arte lanak eta azterketak egiten ibiltzea erosoago da egunero eskoletara joaten ibiltzea baino. Gainera, aurreko ikasturtean baino korapilotsuagoa izan da apirila, laneko kontuak direla eta dozena erdi egunetan eskola batzuk galdu behar izan ditudalako, eta ikasgaietan pixka bat galdua sentitzea ez dut batere gustuko izan. Bestetik, apirila taldeko hainbat lan bukatzeko hilabetea izan da, eta nik aldez aurretik laneko "interferentziak" izango nituela nekien arren, eta hori aurreikusita nire burua planifikatu dudan arren, estutasuna sentitu dut zenbaitetan.
Zoritxarrez, aurreko urtean baino zapore gaziagoa geratu zait taldeko lanen inguruan. Joan den ikasturtean izan zen lanen bat non taldekideren batek oso lan gutxi egin zuen, baina ikasturte honetan lan batean orain arte gertatu gabekoa ikusi dut: lagun batek lana aurkezteko bezperan hitz bat bera ere idatzi gabe zuen, ezertxo ere egin gabe, besteak aste batzuk lehenago lanean hasi ginen arren. Aurkezpenaren goizean Google Docs-eko dokumentuan esaldi bat idatzi, eta posta elektroniko batean "sentitzen dut missing egon izana" eta aitzaki oso pobre batekin bukatutzat jo zuen gaia; ezer esan gabe, azalpenik eman gabe, barkamenik eskatu gabe, "beste batean konpentsatuko dut" adierazi gabe. Niri erabat ulergaitza egiten zait horrelako jokabidea, erabateko errespetu falta dela uste dut, eta oso insolidarioa. Ulertu dezaket norbaitek bere buruarentzat helburu gisa nola edo hala graduko irakasgaietan nahikoa ateratzea jartzea, bizitzan beste lehentasun batzuk dituelako, eta horrela adieraztea bere taldekideei. Baina, kasualitatez, lanerako prestutasun gutxien erakusten duten horiek dira gero aurkezpenetan eta lanen kredituetan haien izena nabarmentzeaz ziurtatzen direnak, taldekideen aurrean zeken agertzeko lotsarik gabe, irakasleei begira noten zenbakietan pentsatuz.
Irakasle baten aldetik ere ikasturte honetan orain arte ikusi gabekoa gertatu zaigu: eskoletako orduetan lagun batzuekin saskibaloian aritzeko geratu zela eta, egiten ari ginena bukatutakoan gela itxi eta giltzak atarian uzteko eskatu zigun, eta hortxe joan zen, lasai asko. Gertakari hori alde batera utzita, irakasle jatorra iruditu zait, oso positiboa gelan egiten zituen ekarpenetan, eta azalpen argiak ematen zituena, baina saskibaloiaren zerak txundituta utzi ninduen erabat. Izan ere, txantxetan zebilela uste nuen, eta justu-justu konturatu nintzen horrela ez zela. Hori ere onartezina iruditu zait, egia esan, baina hona ekarri ditudan gertakariekin bizitzen jakin behar da, norberarengan duten eragina mugatzen ikasi, erraza ez den arren.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina