EsPosible aldizkari elektronikoaren azken alean oso interesgarri iruditu zaizkidan bi artikulu daude. Lehenengoa aldizkaria argitaratzen duen elkatearen zuzendariak idazten du, iraunkortasunaren bidean gure gizarteetan aldaketa disruptiboak egin beharko ditugula adieraziz, hau da, erabatekoak eta bat-batekoak diren hausturak eman beharko direla orainarekiko, iraun nahi badugu behintzat. Horretarako, gure jainkoak aldatu beharko ditugula gogorarazten digu. Berak aldatzea proposatzen duen dirua eta jabegoaren jainkoei niarena gehituko nioke nik, gomendatzen dizuedan beste artikuluaren harira.
Bigarrena elkarrizketa bat da, eta iraunkortasunari buruz egiten duen hausnarketan osagai asko daude hezkuntzarekin lotura dutenak: egungo sistema sozioekonomikoari kritika kuantitatiboa kualitatiboaren gainetik gailentzen delako eta guztia salgai bihurtzen delako, epe motzeko errentagarritasuna, lehiakortasuna, hazteko beharra eta amaierarik gabeko kontsumoa ekarriz; gizarteari kritika aldaketak bakarrik eta esfortzurik gabe iritsiko direnaren uste ustelean guztiok murgiltzen garelako gure buruak engainatuz; esperantzaren aldarrikapena, berau etorkizuna idatzia ez dagoenaren kontzientziatik hasi eta ekintzean oinarritutako aurre egitetik etorriko dela proposatuz; eta aldaketarako bidea ondasun eta ondare komunetan bilatu behar dugula.
Zein da hezkuntzaren papera aldaketa disruptiboak sortzeko bidean? Zein oztopo gaindutu beharko dira horretarako? Jabetzen al gara hezkuntza zenbateraino bihurtu den merkantzia? Hezkuntzan ere epe motzak agintzen duela, lehiakortasunak, kuantitatiboak kualitatiboaren gainetik? Benetan aldatu nahi al dugu, ala itolarrian dagoen mundutik urazalean, ozta-ozta arnasteko modua ematen duen geruza fin horretan gure buruak kokatzeko ahaleginekin konformatuko gara?
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina