EL PAISek aste honetan plazaratu du berria gai honen inguruan.
Hitz-tarte motza: neutralitatea eta objektibitateari buruz egindako ariketaren harira, esan beharra dago artikulua ez dela neutrala (normala, egunkari batetik etorrita), ezta objektiboa ere (tituluari begiratu besterik ez zaio egin behar). Azken honen inguruan maiz komunikabideek nahastu nahi izaten gaituzte, objektibotasuna haien helburuetako bat dela esanez, baina hori beste sarrera (eta irakasgai) baterako gaia litzateke.
Deseskolatzera bueltatuz, nik probabilitate kontu bat bezala ikusten dut. Estatu batek haurraren eskubideak bermatzea bere gain hartzen duen momentutik, ardura handia du. Guztiok dakigu irakasle onak eta irakasle txarrak daudela (haurraren eskubideei muzin egin edo horiek errespetatzen dituztenak, besteak beste), baita guraso-hezitzaile onak eta txarrak ere. Kontua hau da: nola bermatu hobeto haur batek bere bizitzan zehar hezitzaile onak izatea? Ba, hezkuntza-sistema "tradizionalaren" barruan haurrak irakasle kopuru handi xamarra izango duenez, probabilitate hutsari jarraituz eredu on eta txarrak izango dituela bermatuko dugu (proportzioak aldakorrak izango dira, hori bai: 10-90, 40-60, 70-30, etab.), eta deseskolatzearen ereduan, aldiz, eredu bakarra jasoko du haurrak. Zein litzateke haur bati hezkuntzari dagokionez bizitza izorratzeko arrisku handiena dakarren eredua? Ba, nire ustez, desekolatzearen ereduaren bidez haur gutxiren gainean eragingo bada ere, gutxi horietako batzuei bizitza %100ean izorratzeko arriskua egotea nahikoa da eredu horri eragozpen handiak ikusteko.
Bestetik, argudio horrek beste puntu batera garamatza: irakasle baten ibilbide profesionalean zehar bere eskuetatik igarotzen diren haurren kopurua kontuan izanda, horien bizitza portzentaje batean izorratzeko arriskua gogoan izanda, irakasleak ahalik eta onenak izan daitezen lanean jarrai dadila exijitu beharra dago.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina