2020/12/19

Zer berri?

Lau urte pasatxo igaro dira blog honen azken sarrera argitaratu nuenetik. Txoko honetara iritsi eta pausoek nora eraman ote ninduten jakiteko gogoa piztu bazaizu, jakin ezazu Haur Hezkuntzako Gradua 2015ean bukatu eta 2016an Nafarroan oposizioak gaindituta ingeleseko espezialitatean funtzionario plaza lortu nuela.

Horrez geroztik maistra izateko bidean jarraitzen dut, etengabe ikasten; hau da, etengabe aldatzen. Ikasketak amaitu ondorengo jarduna ez dut dokumentatu graduarekin egin nuen bezala, baina IKTak erabiltzen jarraitzen dut. Wakelet-en dudan webgunean duzu nire berri.

Blog honetako azken hitzak esker onekoak dira. Eskerrik asko Donostiako EHUko Magisteritzako Eskolako ikaskideei eta irakasleei, zuekin ikasi nuen guztiagatik; esker mila maistra lanetan ari naizenetik izan ditudan lankideei, zuen laguntzagatik eta zuekin ikasitakoagatik ere; eta esker mila aunitz eskolan nire pausoak egunero gidatzen dituzten ikasleei!

2015/07/18

Eta orain, zer?

Gradua bukatu ondoren bi aukera nagusi ditut buruan datorren urteari begira, eta pentsatu dut ibilbide horretan bloga bezalako tresna bat lagungarri bazait ez dudala honetan idazten jarraituko. Nolabait, hau graduko ikasketen ibilbideko kontakizuna izan da, eta hortik aurrerakoak beste toki bat eskatzen duela iruditzen zait. Internet unibertsoa bezala bukaezina dela dirudienez, libre naiz beste zerbait sortzeko.

Beste zerbait prestatu arte interesgarriak iruditzen zaizkidan gaiak hemen biltzen jarraituko dut, eta aurrerantzean jarraipena beste bide batetik ematen badiot, estekatuko ditut biak. Bukatzeko, ikasturtea bukatu berritan nola sentitzen naizen ondo islatzen duen abesti batekin itxiko dut bidalketa hau.


Zergatik dira gure eskolak hain pobreak arkitekturaren ikuspegitik?

Ikasturtean zehar ez dut denborarik izan blogera irakurri ditudan hainbat eta hainbat gauza ekartzeko. Orain, uda iritsita, ez daukat asmorik honetan lanean aritzeko, baina arkitekturaren gaia ekarri nahi nuen, zeharka baino ez dudalako aipatu orain arte, eta oinarrizkoa iruditzen zaidalako.

Ikastetxe batean funtsezko osagaia da arkitektura, eta horrek baliabideak baldintzatzen dituen modua ia aldaezin bihurtzen da. Ikastetxeko giza-baliabideak eta baliabide tekniko-teknologikoak ia etengabe aldatzen dira, baina arkitekturak sortu eta moldatutakoak hamarkada luzeetan bere horretan mantentzen dira.

Gurean, badirudi ikastetxeak eraikitzeko orduan bizpahiru eredu daudela, eta edozein tokitan aplikatzen direla, bertako baldintza espazialak, klimatikoak, sozio-ekonomikoak eta abar kontuan izan gabe.

Hezkuntza eredua aldatu nahi dugu, baina erabakiak hartzen dituztenak antzaz ez dira konturatu horretarako eskolak ere alderdi fisikotik hasita aldatu beharko ditugula. Eduki berriek edukiontzi berriak behar dituzte, eta berrikuntza komunikatzeko modu eraginkorrena itxura aldatzetik hasten da maiz (noski, itxuran bakarrik geratu gabe).

Hona hemen eskolako espazioak sustatu nahi diren elkarrekintza eta ikaskuntzekin batera pentsatu, diseinatu eta eraiki diren adibide parea, Japonian bata, eta Finlandian bestea.

2015/07/17

Gradua, zifretan

Lau urte, 34 ikasgai, 240 kreditu eta blogeko 330 mezu ondoren, Haur Hezkuntzan graduatua naiz. Blog honetan zehar graduko ikaskuntzak kualitatiboki aztertzen eta adierazten joan naiz, eta alderdi kuantitatiboari ere erreparatzeak merezi du, agian. Ikasle moduan maiz kexu agertzen gara, zenbaki bat baino ez garela esanez. Ikasle bezala identifikatzen gaituen zenbakia baino ez gara maiz unibertsitatearentzat; graduan sartu ahal izateko selektibitateko nota baino ez ginen izan zerrenda batean, Minorra aukeratzeko orduan hirugarren maila arteko espedientearen notak ordezkatu gintuen, eta laneratzeko orduan ere zenbaki bihurtuko gara egoera askotan. Nolakoa naiz ni, Haur Hezkuntzako graduko zenbakitan? Bat egiten al dute zenbakiek azken lau urteetan zehar hemen bildu ditudan iritzi eta sentsazioekin?

Emaitza akademikoen datu hutsek honelako itxura dute:
  • Batezbesteko nota: 9.61
  • Ohorezko matrikulak: 14 (kredituen %42.5)
  • Beste kalifikazioak:  17 bikain (kredituen %50) eta 3 oso ongi (kredituen %7.5)
  • Lehen deialdian gainditutako ikasgaiak: 100%

Noski, datu horiek interpretatzeko testuingurua ezagutu behar da. Interesgarria litzateke promozioko batezbesteko nota ezagutzea, baina ez dago eskuragarri, agian iraila arte ikasturtea amaituko ez delako. Garai bateko ohituraren kontrako muturrera jota, egun unibertsitatean oso gutxitan zabaltzen dira ikasle guztien notak publikoki. Ondo iruditzen zait izen-abizenak erabili ordez NANa erabiltzea, baina norberaren emaitzak taldekideen artean nola kokatzen diren ez jakiteari ez diot abantailarik ikusten, egia esan. Azken batean, lanak guztien aurrean aurkezten dira, eta ez irakaslearen aurrean bakarrik, eta lanak neurri handi batean publikoak badira ez dut ulertzen zergatik ebaluaziotik eratorritako zenbakia ez den publikoa.

Lehen begiradan, nire zenbakiak oso potoloak iruditzen zaizkit, baina graduan zehar ikasi dut horiek bere tokian jartzen ere. Lehen mailan lehenengo hamarra jarri zidatenean, irakasleari nire kezka adierazi nion, zenbakia altuegi ez ote zelakoan. Hark emandako erantzuna oso interesgarria iruditu zitzaidan, eta lagungarria izan zait ordutik hona: notak 0-10 tartean jar daitezkeen arren, hark oso argi zuen 11, 12 edo 15eko ikasleak izan zituela. Ondorioz, lasai asko jartzen zien 10a.

Irakaslearen aldetik arbitrariotasuna behin bakarrik sumatu dut notetan, hilabetez espedientera ohorezko matrikula bat igo ondoren irakasle batek beste ikasle bati kontsolazio-sari bezala emango ziola esan zidanean. Baina, noski, agian nik ere jaso dut horrelako "sariren" bat ezustean eta ez dut jakin atzetik zer gertatu den.

Bestetik, gradu osoan sei ikasgaitan ezagutu ahal izan ditugu talde osoaren notak (kasu batean, goiz eta arratsaldeko taldeen notak). Orokorrean, ez dago ia inor ikasgai horiek gainditu ez dituena, klasera joaten ez zen ikasleren bat salbu. Ikasgaia gainditu ez dituzten gutxi horiek alde batera utzita, hiru ikasgaitan ez dago ikaslerik 6ko notatik behera (ikasgai batean notak 7.7etik gorakoak dira). Orokorrean, ikasle gehienek 7-8 bitarteko notak dituzte, eta ikasgai batzuetan 9ko notak ikasle mordoxka batek jaso dituzte. Datu horiek ikusita, nire zenbakiak ez dira hain deigarriak. Nabarmenena ikasgai eta ikasturte guztietan maila bertsua izatea da, agian.

Bestetik, goizeko eta arratsaldeko taldeen notak eskura izan ditugun ikasgaian deigarria da orokorrean nota baxu gehiago daudela goizeko taldean, eta arratsaldekoak altuak direla orokorrean. Gradu osoan zehar hainbat irakaslek aditzera eman digute arratsaldeko taldearen maila altua zela, oso motibatuak geundela eta gogor egiten genuela lan. Gainera, ikasteko baldintza hobeak izan ditugu ere, taldea nabarmen txikiagoa zelako. Beraz, talde horretan egoteak mesede egin die nire emaitzei, dudarik gabe.

Bukatzeko, emaitzen eta nire pertzepzioaren artean alderik ote dagoen pentsatuta, jasotako notaren arabera ikasgaiak ordenatu eta nire iritziarekin alderatuko banitu, alde batzuk egongo lirateke, niretzat zentzua dutenak, baina kanpotik ikusita hutsalak izango liratekeenak.

Orokorrean, esango nuke zenbakiek ondo islatzen dutela ikasle heldua eta aurretik goi-mailako ikasketetan eskarmentua duena naizela, eta graduan zehar ia lanaldi osoan lanean aritu naizen arren ikasketak eraginkortasun handiz burutu ditudala. Nolabait esatearren, lanbidez ikasle naizela diote zifrek, eta horrekin konforme nago. Hori guztiaren azken arrazoia motibazioan jarriko nuke nik; neronek nire buruari eragindakoa eta nire gelakide eta irakasleek eman didatena, landu ditugun gaiak hain interesgarri izana gehituta.

2015/06/20

Catching up

Unfortunately, the dissertation was so time consuming, that since I went back to work full-time on it I had no time to document the process. Now, a few days after the defence, I can write a few lines on that.

Writing the results was a real challenge. I thought an undergraduate dissertation wouldn't give me a chance to feel the water coming up over my neck, but I was wrong. The results were hard for many reasons. On the one hand, they brought the evidence of mistakes in the methodology. I had noticed some while I gathered my data, and managed to fix a few in time; but some others were unforeseeable to me at that time, and "emerged" like ugly warts when I did my data analysis. This is absolutely normal, because this dissertation was my first piece of empirical research ever, and I knew hardly anything about research methods in the field. So, by the time I was close to the end of the dissertation, I knew enough to spot my mistakes (some of them, because I still don't know enough to discover others, I am sure), but nothing could be done to fix them. As a result, there was this "moment of panic" weekend, where I was thinking "oh, my god, this doesn't make any sense!".

The other difficult part of dealing with the results was the fact that I analysed my data from every angle I could think of, and there was a moment when the results were far too many to map in my mind. It took me some days to select the relevant results and construct a story that made some sense with them. Because, at the end of the day, a dissertation is a story; a narration telling that you started off with a sound knowledge on your research topic, you discovered the niche you wanted to occupy in the field of your research, you carefully thought of how you were going to solve the riddles you had in your mind, you went out and proceeded exactly as planned, you analysed your data according to the plan, and you reached your conclusions afterwards. And, well, my dissertation didn't follow a linear path like that. It wasn't a complete mess, but it wasn't exactly as I told it. And I suspect that is true for many other pieces of research, at least among the less experienced like myself.

And, then, the results seemed to go on and on. I had to do a crash course on statistical analysis on the go, which didn't help speed up the work, either. The whole month of May I sat in front of the computer writing the results, and at one moment I thought I wouldn't be able to make it on time, because I didn't want to rush and end up producing something I wasn't happy with. Even if I had tried to be very concise, the methodology and results chapters were long, and my text ended up being a few thousand characters over the limit. Therefore, I had to leave out a whole subsection of the results, and cut as much as I could from the rest.

Another difficult aspect of the dissertation was the extensive reading I had to do in order to cover the topics chosen. When I narrowed down my research topic to autobiographical storytelling, I thought I was going to be fine. Although storytelling is a very wide topic, personal narrative is a manageable sub-category, and I believed I was safe after I chose it. The problem is that the sort of variables I decided to analyse (comprehension, motivation, engagement) belong to very wide research topics in language learning, and it was difficult to learn enough about them in the seven months I spent working on the dissertation. I believe that the most interesting results of the project actually came from the analysis of how those variables interacted among each other, but I pushed myself very close to my limit.

I was also lucky during the process, because some of the decisions I took in the early stages, particularly when I made my experimental design, turned out well, even if I didn't know enough about what I was doing at the time. For example, I decided that I should have different sources of data, like a questionnaire and video recordings. It seemed common sense to me at the time to have additional sources of information to study if one of them went wrong because I had designed it badly, or something went wrong during the activities. I had to take those decisions in January, when I hadn't finished all my reading, and I didn't know enough about research methods in social sciences. Later on I learned that what I called common sense was actually called triangulation in the social sciences. To be completely honest, I think that this sort of luck is the one that goes together with sweat, but chance was partly involved in the results, and it happened to be on my side.

Of course, not all (good and bad) was due to myself and to luck. As for the good, I received a lot of help from others, some known and some unknown. My dissertation and school placement supervisors gave me very useful advice and proofread the document, giving me very valuable feedback. All the teachers in the units of this last year focused on the dissertation, and how they could help us improve our skills to do better through the assignments for their units. The rest of my teachers during the degree have also helped me greatly during the four years, so I could construct my personal map of what education is, and gave me opportunities to train the skills needed to complete the undergraduate dissertation. And, of course, in a degree where most units are based on group work and collective assignments, whatever I have learned was always with the help of my classmates and group-mates. The undergraduate dissertation is an individual piece of work in the last year of your degree, but the resources you use to complete it have been shaped during the previous years in the interaction with others. Well, at least that is the way I have grown to see what learning is, within Vygotsky's sociocultural theory of learning. Internet, on the other hand, gave me the chance to access guidelines and advice on how to tackle an undergraduate dissertation, and that was of great help too.

On the other hand, I decided to go for a formal poster design that would match the general tone of the dissertation, and that made it very easy to prepare. It would have been nice to experiment with more exciting layouts, but considering that my timing was tight, I think I made the right decision.

Finally, regarding computer problems, I was extremely lucky. My computer decided to crash during one of those operating system automatic updates, but thankfully that was two days after I had handed in the final versions of the dissertation and the poster. I spent two days recovering the original OS, updating it manually and recovering some software such as the browser and its plugins and addons,  which are essential to open the dissertation document. Honestly, I can't imagine what it would have been like if it had happened a week before.

So, in summary, I think that the undergraduate dissertation has been a very good addition to the degree. It gives you the opportunity to learn new things compared to the rest of units in the degree, and it is of great help to build the researching teacher profile that our university wants to promote, which happens to be the profile I like the most myself. After completing an undergraduate research project, teachers are likely to be better prepared to take part in research projects in collaboration with university researchers and other teachers, and I think that will help improve education in the long run.

2015/05/23

Minorraren inguruko feedbacka

Ingeleseko ahozko azterketa taldeko eztabaida bat izan zen, gure irakasleak entzule lanetan zeudela. Guri jarri ziguten gaia Minorraren inguruko feedbacka ematea izan zen. Beno, egia esan, borobilean eseri eta Minorrari buruz ordura arte esandakoaz gain beste ezer gehitu nahi ote genuen galdetu zigutenean galdera izotzaldia urtzeko sarreratxo bat zela ulertu nuen, eta "benetako" azterketako proba ondoren etorriko zela uste nuen.

Gauza da ez nintzela oso gustura geratu eztabaidaren emaitzekin. Ikasleon aldetik feedback negatiboa egon zen ia bakarrik, eta esan zen gauza positibo bakarrari heldu eta hori pixka bat landu beharrean, segituan eman zitzaion buelta alde txarra bilatzeko.

Gure irakasleek ez zuten ia hitz egin, guk hitz egiteko momentua zela adierazi zigutelako. Irakasleen artean gure iritziek izan zuten harrera argitzeko, haien hitz batzuk ekarriko ditut hona. Ez ditut hitzez hitz gogoratzen, baina honelako zerbait izan zen:
A: Tira, ba zuen kexa horiek guztiak idatzi egin beharko zenituzkete eta "B"-ri bidali - ezkerrean zuen irakasleari zuzenduz - zuzendaritzako taldeko kidea baita.
B: Beno, agian "A"-ri bidali beharko zenizkiokete, bera baita Minorreko zuzendaria.
A: Zuzendaria ez, koordinatzailea.

Hori guztia irribarreen artean esan bazen ere, iruditu zitzaidan ez zuela lagundu ikasleon eta irakasleen arteko harremana hobetzeko eta konfiantzazko giroa sortzeko. Agian orain ez dauka horrenbesteko garrantzirik, ez baitugu ia elkar ikusiko hemendik aurrera, baina ez ninduen ondo sentiarazi, hala ere.

Behar bada feedbackaren inguruan dudan iritzia lanean partaidetza prozesuak dinamizatzetik datorkit. Hain da nabarmena jendearen artean aurpegira botatako gauza negatiboak positiboak baino gehiago direnean prozesuak emaitza garratzak izango dituela, unibertsitateko eragileen arteko harremanak ere arreta berarekin behatzen ditudala, eta antzeko jarrerak ikusten ditut.

2015/05/09

egon + egin = izan

Graduko lau ikasturteetan zehar ikasi dugu irakasleak bi lan nagusi dituela: egotea eta egitea. Horrela ulertu dut nik behintzat. Graduko ikasgai guztietan izan dugu aukera egoteari eta aritzeari buruz ikasteko. Hala ere, ikasgai batzuk bereziki zuzendu dira egotea lantzera, eta beste batzuk egitera bideratu dira. Lehendabizikoen artean jarriko nituzke Hezkuntzaren Soziologia, Hezkuntzaren Teoria eta Historia, Irakasle Funtzioa, Hezkuntzaren Psikologia, Eskola Inklusiboaren Oinarriak eta Zailtasunak Garapen eta Ikaskuntzan. Garapen Psikomotorra I eta II egotea eta egitea estuki uztartzen dituzten ikasgai moduan bizi izan ditut nik, baita Ikastetxearen Antolakuntza ere, hiru Practicumekin batera. Gainontzeko ikasgaiak, orokorrean, egiteari buruzkoak izan dira, irakasleren batek edukiak egoteari buruzko gogoeta egitera bideratu bazituen ere.

Ondorioz, esango nuke gradua egoteari buruz ikasten hasi genuela, eta hortik aurrera egitearen inguruko ikasgaiek nabarmen hartu zutela aurrea. Batzuetan faltan bota ditut egotea lantzeko aukerak azken bi ikasturteetan. Nire ustez, zailagoa da egotea lantzea eta hobetzea, eta zailago izate horrek azkenean garrantzitsuago bihurtzen du. Zer egin errazagoa da ikasten, baina nola egin... hori beste kontu bat da.

Bestetik, beldur naiz nire gelakide gehienak ez ote diren azken bi ikasturteetan gehien landu dugun horrekin geratuko, egitea alegia, egotea alde batera utzita. Azken batean, hogeita bi urte dituzunean duela lau urte egindakoa galaxia urrun batean dago.