Haurtzaroaren Psikologian ikasi dugunaren arabera, Haur Hezkuntzako etaparen adin tarteari (0-6 urte) dagozkion urteetan haurrek gutxika emozioak espresatzen eta hautematen ikasten dute (norberarengan eta besteengan), oinarrizkoeetatik hasita (poza, haserrea, beldurra, tristura, harridura), konplexuagoak diren emozio moraletara iritsi arte (lotsa, esker ona, errunduntasuna, eta abar). Ikaskuntza horretan lagungarri zaie helduok gure emozioei buruzko mezu argiak bidaltzea. Bestetik, pertsona gehienok badugu inguratzen gaituzten beste pertsonen emozioen "uhinekin" bat egiteko joera, haien emozioekin "sintonizatuz".
Hori horrela izanda, Haur Hezkuntzako irakasleari oso lagungarri izango zaio irribarrea ahalik eta denbora eta egoera gehienetan aurpegian izatea. Practicum Iean izan nintzen epean nire burua gelan grabatu nuen bizpahiru aldiz, eta iruditu zaitzaidan irribarre gehiago egin behar nuela, nire aurpegiak ez zuela nahikoa aditzera ematen barruan sentitzen nuen poza. Pentsatu dut urte pare bat geratzen zaizkidala oraindik gradua bukatu aurretik irribarrea lantzeko, bizi-jarrera gisa. Noski, irribarreak ezin du ordezko bibotearen modukoa izan, Daniel Day-Lewisek elkarrizketa batean zioen bezala, barrutik irten behar du.
Irribarreak ondorio onak baino ezin ditu ekarri: konfiantzazko giroa, motibazioa, lasaitasuna, autoestimu egokia, jarrera positiboa, eta abar. Beraz, beldurrik gabe erabili beharreko osagaia da, eta ez hezkuntzan bakarrik.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina